ŚBK: Pierwsze wspomnienia z biblioteki

Bibliotekę polubiłam stosunkowo niedawno. Na pewno później niż czytanie czy gromadzenie własnych książek. Pierwsze kroki stawiałam w bibliotece szkolnej i niestety nie mam dobrych wspomnień.

Zacznijmy od tego, że w moim domu zawsze były książki. Dużo książek. Bardzo dużo książek.  Książki dla dzieci, dla dorosłych, różne różności, w których każdy mógł znaleźć coś dla siebie. Często chodziłam za  moją mamą i prosiłam ją: poszukaj mi czegoś, co mi się spodoba! Lektury też były na półkach albo rodzice nam je kupowali. Mini bibliotekę miałam w domu, więc nie czułam potrzeby przebywania w tej szkolnej, nie wspominając już o miejskiej.

Poza tym szkolna biblioteka nie była dla mnie atrakcyjna. Książki podniszczone, głównie lektury i ten niezwykle szalony i w gruncie rzeczy fatalny pomysł, żeby nagradzać za aktywność - w sensie ilość wypożyczeń. Nie lubię rywalizacji, nigdy nie lubiłam - tak, jak nikt nie przekonał mnie do planszówek, tak i nie przekonał mnie, że wypożyczanie nie dla siebie, dla własnej frajdy, a dla punkciku w jakiejś dziwnej tabelce ma sens.

Bibliotekarka nasza była miła, serdeczna i bardzo lubiana, ale... pewnego roku odbywał się u nas konkurs recytatorski. To ona go organizowała, to u niej zgłaszaliśmy się z pomysłami na to, co chcemy wyrecytować. Wtedy jeszcze nie miałam problemu z wystąpieniami publicznymi i nawet mnie to bawiło, chętnie się zgłosiłam i wybrałam "O bardzo niegrzecznej literaturze polskiej i jej strapionej ciotce" Boya- Żeleńskiego. Miałam 10 lat, chodziłam do IV klasy, a utwór uwielbiałam. Nie rozumiałam, ale uwielbiałam. Tak to się kończy, kiedy rodzice do snu czytają "Słówka" zamiast baśni Andersena. Nie pamiętam, żebym upierała się przy moim wyborze, pamiętam, że to bibliotekarka okroiła mi tekst (bo za długi, bo niewłaściwy dla dzieci) i wysłała mnie na scenę z tym pięknym utworem.

Niestety, przede mną wystąpiły poprzebierane, kolorowe dzieci z wierszami o żabce, co poszła do doktora, z Grzesiem, co wędrował przez wieś, etc. Dziewczynka w białej bluzce i granatowej spódnicy deklamująca utwór, którego znać nie powinna, nie zrobiła wrażenia na nikim, więc zajęłam z przytupem ostatnie miejsce. I w sumie było mi bardzo przykro, polonistka powiedziała, że było super, ale niestety nie na ten konkurs i potem pomyślałam sobie, że skoro pani z biblioteki wiedziała, że inni idą z wierszykami dla dzieci, to czemu mi pozwoliła wystąpić z "łajdakiem Przybyszewskim"? Do dzisiaj pozostaje to dla mnie tajemnicą, a bibliotekarkę po tym występie znielubiłam całkowicie. Zresztą wszelkie występy, akademie, wszystko, gdzie trzeba zabrać głos też.

I ta dygresja jest tu potrzebna, bo wszystko działo się w 4.klasie, więc rzutowało na moją niechęć do biblioteki dość mocno.

W liceum lepiej nie było, wędrowałam po lektury, których nie planowałam czytać. Te, co planowałam, kupowałam. Zresztą od 12 roku życia traciłam wszystkie oszczędności na książki (w końcu wszystkie powieści Chmielewskiej same nie chciały się zebrać), więc te biblioteki wciąż nie były mi potrzebne. Na studiach, kiedy zamieszkałam na śląskiej ziemi, byłam niejako zmuszona, bo książki niemieckojęzyczne kosztowały fortunę. Wtedy też jako biedna studentka zaczęłam odwiedzać półki z kryminałem, romansem... i wpadłam. Jednak nie na tyle, żeby biblioteka stała się moim drugim domem. Moje półki uginają się pod ciężarem książek, zasilam regały w dwóch domach i znowu nie bardzo mam czas na czytanie tego, co wypożyczę. Staram się jednak co jakiś czas odwiedzić panie w chorzowskich filiach i wybrać coś dla siebie.

Wspomnienia innych Śląskich Blogerów Książkowych można poczytać tu: klik